Vijf over tien

Na een aantal mooie zomerse dagen was het deze zaterdag wat bewolkt. Een zaterdag waarop ik een crematieplechtigheid mocht begeleiden van een man die een langdurig ziekbed had gekend. De familie was dankbaar dat hij uit zijn lange lijden verlost was, maar uiteraard erg verdrietig over het heengaan van een zeer geliefd mens. Toen ik ’s morgens met mijn collega’s bij de familie aankwam - meneer was thuis opgebaard - gaf mevrouw aan niet te willen zien dat haar man in de kist werd gelegd. Wel wilde ze graag zelf de kist dichtdoen. Ik stelde daarom voor even naar een andere plek te gaan en de laatste details nog even met elkaar te bespreken. Met het hele gezin stonden we even later op het balkon en daar merkte mevrouw op dat ik een mooi horloge om had. "Zo’n blauwe kleur wijzerplaat en dat bandje had mijn man beslist mooi gevonden", zei ze enthousiast. Ik vertelde - de sfeer was er wel naar - dat dit puur toeval was, omdat ik normaal een horloge draag met een zwarte wijzerplaat, passend bij mijn zwarte uitvaartpak. En, dat het eigenlijk een heel goedkoop klokje was, van een of andere Chinese website. Na nog wat details te hebben besproken gingen we op een signaal van mijn collega weer naar binnen, zodat de familie afscheid kon nemen van meneer en de kist gesloten kon worden. Een mooi, maar ook emotioneel moment, waarbij de liefde voelbaar was. Door tranen heen werd mij gevraagd om op de route naar het crematorium nog even een moment stil te staan bij het voormalig woonhuis.

Natuurlijk wilde ik aan dat verzoek gehoor geven en aldus stopte de chauffeur de rouwauto voor het vroegere woonhuis en stapten de chauffeur en ik even uit. Zo stonden we enige ogenblikken stil, alvorens door te rijden naar het crematorium. Met de familie had ik afgesproken dat zij met eigen auto’s zouden volgen. Bij het crematorium zou ik dan net voorbij de poort stoppen, zodat zij de gelegenheid zouden hebben om te parkeren. Het laatste stuk zou dan uit eerbetoon achter de rouwauto aangelopen worden. Dat vond men een mooi en respectvol idee.

Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat het vijf over tien was… Vijf over tien?

Maar ja, op de parkeerplaats aangekomen werd de familie meteen door verschillende genodigden begroet. Toen ik op mijn horloge keek om te zien of de tijd dat wel toeliet, zag ik dat het vijf over tien was… Vijf over tien? Dat kon toch niet, het moest toch al later zijn? Snel keek ik op mijn mobiele telefoon en zag dat het in werkelijkheid tien voor half elf was. Ik schrok, want nog tien minuten te gaan voor het begin van de plechtigheid. Ik wenkte de familie, die gelukkig snel volgde. Op weg naar de familiekamer vertelde ik mevrouw dat mijn horloge stil was blijven staan. Meteen grapte zij: "Dat krijg je nou, als je zo’n goedkoop klokje op zo’n Chinese website koopt!" Lachend liet ik haar in de familiekamer binnen en besteedde er verder geen aandacht meer aan. Gelukkig kon de plechtigheid keurig op tijd beginnen en verliep alles goed. Mooie persoonlijke woorden werden gesproken, passend bij en typerend voor de overledene. Zodanig dat ik zelf ook even moest slikken. Onwillekeurig keek ik tijdens de plechtigheid toch even op mijn horloge en zag ik tot mijn verrassing dat het weer was gaan lopen (al liep het nu natuurlijk wel achter). Nou ja, het zal wel, dacht ik. Zoiets kan blijkbaar gebeuren. Toen ook de condoleance in de ontvangkamer voorbij was en het moment van afscheid kwam, vertelde ik mevrouw dat mijn horloge weer liep en dat ik ook wist waar het stil was komen te staan. "O ja, waar dan?", vroeg zij. "Mijn horloge is om vijf over tien stil blijven staan, toen we bij het woonhuis een eerbetoon gaven." Mevrouw keek mij indringend aan en gaf toen als antwoord: "Weet je wel dat mijn man om vijf over tien is overleden…?" Jos Zeelen

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)