Circle of life

Er stond een dame met een bos bloemen aan de deur van het uitvaartcentrum. “Deze bloemen zijn voor mevrouw Dekker” zei ze. “Dat is mijn vriendin en als het goed is ligt ze bij Dunweg opgebaard.” Ik nam de bloemen aan en vertelde dat ik deze bij haar vriendin zou neerleggen.

“Weet je eigenlijk wel wie ik ben?” vroeg de dame vooroverbuigend en steunend op haar rollator. “U heeft een bekend gezicht” probeerde ik. “Nou,” zei ze, “ik ben de eerste die jou heeft aangeraakt! Aangezien nog nooit eerder iemand zoiets tegen mij gezegd had, bleef ik even met mijn mond vol tanden staan. Daar had ik niet direct een antwoord op.

“Weet u dat zeker?” vroeg ik nog, vermoedend dat zij wellicht in de war was. “Jazeker. In februari 1973 ben je samen met je broer geboren en was ík de vroedvrouw.” Toen werd het mij duidelijk en de dame en ik spraken over de tijd die voorbij gevlogen was. Uiteraard kreeg ik ook de vraag of mijn vader nog leefde. “Jazeker,” zei ik, “ik zal de hartelijke groeten doen.” Ze vertelde nog hoeveel kinderen zij wel niet op de wereld had geholpen en dat zij nog op hoge leeftijd actief was geweest. Wat een kra(m)nige vrouw.

“Nou, fijne dag Alexander en hopelijk tot ziens. Ik heb alles al bij jou geregeld, mocht mij iets overkomen. Maar voorlopig kom ik nog niet!” “Nee hoor,” zei ik glimlachend, “dat spreken we zo af.” “En weet je wat nu zo’n bijzondere gedachte is? Ik heb jou als eerste aangeraakt en ik weet dat jij mij als laatste kan aanraken.”

En weer stond ik met mijn mond vol tanden.
The circle of life…

Alexander van der Pijl

Een uitvaart: zoals u het wilt