Als g’ in nood gezeten

Samen liep ik met de geestelijk verzorger over de begraafplaats in Heemstede. We hadden zojuist een dienst gedaan in het gebouw op het terrein van de instelling. Een dienst waarin wij het leven van Gerdiena (63) herdachten. De muziek werd gedraaid, die zij zo mooi vond en de psalmen en gezangen werden gezongen door haar medebewoners.

Alleen de bewoners van het paviljoen waar Gerdiena meer dan 30 jaar had gewoond, gingen mee naar de begraafplaats. Het was een aardig eindje lopen. Het was mooi weer en na een flinke wandeling kwamen wij bij het graf aan. De zon scheen en het graf was gelegen onder een prachtige oude boom, die ons wat schaduw gaf. Toen we de rieten mand op het graf hadden gezet, hoorden we de geluiden van geiten, kippen, schapen en vogels. Dit laatste stukje van de begraafplaats grenst namelijk aan de kinderboerderij. Wat een bijzondere setting.

Foto ter illustratie

Nadat de voorganger het woord had genomen, vlogen de vogels om ons heen. We hoorden de pauw roepen en de vrolijke klanken van bijzondere vogels. Nadat de voorganger haar laatste gebed had uitgesproken, daalde de mand in het graf. De voorganger deed een stap terug en gaf een knikje aan Gerrit. Hij was een van de medebewoners en had jaren samen gewoond met Gerdiena. De hand van Gerrit ging naar zijn broekzak. Hij haalde een zakdoek tevoorschijn. Hij ontvouwde de zakdoek en daar verscheen een heuse mondharmonica. Hij keek in de rondte, maakte zijn lippen nat en begon te spelen. Ik was geroerd en ontroerd door dit mooie gebaar en dat ik daar deel van mocht uitmaken.

We liepen terug naar de auto’s. Ik vertelde de voorganger, dat ik het prachtig vond, zowel de melodie als de muzikaliteit. ‘Ja, Alexander’, zei ze, ‘Als g' in nood gezeten, dit is het enige liedje wat Gerrit kent, hij speelt het de hele dag’. En ze keek mij verveeld aan.

En ik? Ik was meteen weer terug op aarde. 

Alexander van der Pijl