Afscheid nemen in coronatijdperk

Afgelopen week kreeg ik een overlijdensmelding van een meneer van eind zestig, die was overleden aan het coronavirus. Extra verdrietig in een tijd waarin afscheid nemen niet kan zoals we dat gewend zijn te doen. Met een ingetogen, maar indrukwekkende kerkdienst werd het afscheid toch mooi en waardig vormgegeven. Daarna zou de bijzetting op de begraafplaats in Zwammerdam plaatsvinden, waarbij de pastor, de buurman met de hulphond van de overledene en ik voor de rouwauto zouden voorlopen. En zo gebeurde het.

De familie had vlak van tevoren te horen gekregen, dat buren in Zwammerdam, in samenwerking met de plaatselijke voetbalvereniging waar de overledene groot fan van was, een erehaag wilden vormen. Wat niemand echter kon bevroeden was dat deze erehaag een lengte van 400 meter in beslag zou nemen. Tijdens deze 400 meter zijn we met de rouwauto meerdere keren gestopt en heb ik de aanwezigen namens de familie telkens bedankt voor hun komst en het grootse eerbetoon.

Bij de laatste stop, vlak voor de begraafplaats, steeg er na mijn dankwoord een groot applaus op. Ik voelde de tranen opkomen en zag zowel de pastor als de buurman naast mij ook even slikken. Zo indrukwekkend. De uitvaart kreeg op deze manier ondanks de ongelukkige, maar noodzakelijke beperkingen, extra cachet. Dank aan al die mensen, die zo bijgedragen hebben aan een dierbaar afscheid. Jos Zeelen