Heaven

Zo’n kort leven, maar zo vol betekenis... Het overlijden van een baby of een premature baby komt gelukkig zelden voor. Als je er als uitvaartverzorger mee te maken krijgt, is het altijd weer alsof je opnieuw moet beginnen. Je bouwt nauwelijks ervaring op en moet veelal varen op theoretische kennis en je empathisch vermogen. Met deze gedachte ging ik bij deze jonge mensen op bezoek, om met hen het afscheid vorm te geven. Een afscheid van baby Heaven, dat voor hen, maar ook voor mij, bijzonder is geworden.

Het gesprek met deze twee jonge mensen was indringend en vooral heel openhartig. Na dat gesprek ben ik meteen naar huis gegaan. Mijn hoofd zat te vol om nog terug te keren naar kantoor. Allerlei gedachten schoten als raketten door mijn hoofd. En meteen dacht ik, als míjn hoofd al zo vol zit, hoe zal dat dan bij de ouders zijn? Wat voor gevoel moet het zijn om te moeten horen dat je kindje van 18 weken niet levensvatbaar is? Hoe is het om dit te moeten verwerken, nadat je nog maar een paar maanden geleden een gat in de lucht kon springen van blijdschap om de zwangerschap. Om in de weken daarna bij de controles steeds te horen dat alles goed gaat? Om weken je kindje bij je te dragen… en dan dit nieuws te krijgen? Om voor de eerste keer vader te worden en dan te moeten accepteren dat alles ineens anders is? Om te moeten horen dat je moeder en vader wordt van een kindje, Heaven, waar je meteen afscheid van moet nemen. Moeten, moeten… er is geen toekomst voor een leven dat nauwelijks is begonnen.

Maar dat leven van Heaven, hoe kort ook, drukt een groot stempel op de levens van de ouders en ook op dat van hun 5-jarige dochtertje. Met toenemende bewondering heb ik het gesprek met deze jonge mensen mogen voeren, waarbij mij een paar dingen opvielen. Als eerste het eerlijke verdriet, de eerlijke pijn, die zij in alle openheid met mij durfden delen. Maar ook de realiteitszin, dat het leven verder gaat, ook zonder dit zo gewenste kind met de naam Heaven. De manier waarop zij met hun dochter spraken over Heaven. Maar wat mij het meest heeft getroffen is dat zij allebei zeiden, dat het leven van Heaven - zo kort en ongezien - hen nog zoveel dichter bij elkaar heeft gebracht. Dat zij samen zoveel hebben kunnen praten over emoties en gevoelens, samen al zoveel tranen hebben gelaten. Dat heeft mij diep geraakt. Als je dat samen kunt, kun je samen de hele wereld aan en kun je samen door, ook na dit verdrietige en te vroege afscheid. Het korte leven van Heaven dragen zij mee in hun hart en bevestigen zij door haar een goed afscheid te geven. Door haar op te laten nemen in het geboorteregister van de gemeente, waarmee haar bestaan voor altijd betekenis krijgt en houdt. Mijn bewondering heb ik samengevat in de volgende tekst:

Gejuich en blijdschap nog maar zo kort geleden Een innige wens zal in vervulling gaan Zoveel plannen aan het smeden En dan ineens is de klok zomaar stil gaan staan

De controles, de echo’s, alles lijkt zo perfect Maar dan blijkt alles anders te zijn Blijdschap maakt plaats voor pijn En is er een woestijn die zich voor jullie uitstrekt.

Maar is er dan niets dat beklijft Van dat leven, zo kort, maar alweer voorbij? Jawel, de schoonheid van verdriet die blijft, En verbindt jullie, zij aan zij.

De schakels van jullie relatie zijn nu van het sterkste staal Een cadeau dat Heaven jullie geeft. Daarmee schrijft zij voor jullie haar levensverhaal En zo is zij het die voor altijd in jullie harten leeft.

Jos Zeelen