Trouwe viervoeter

We werden gebeld door Josefien (69). Haar man Harry (74) was na een korte ziekte overleden. “Ik wil graag dat Harry thuisblijft, kunnen jullie dat regelen?”

We kwamen in een kleine dijkwoning waar het leek of de tijd had stilgestaan. De bank had plaatsgemaakt voor een ziekenhuisbed. “Ja lieverd, Harry ligt al meer dan vier maanden in de woonkamer. Zo kon hij naar alle voorbijgangers zwaaien en kon ik hem goed verzorgen.” Een grote rottweiler sprong tegen mij op. “Ja, Bas was zijn grote kameraad. We hebben Bas al 10 jaar en waren onafscheidelijk met z’n drietjes.” De hond bleef steeds in de buurt en het leek wel of hij begreep dat er iets met Harry aan de hand was.

We verzorgden Harry en kleedden hem in zijn spijkerbroek en houthakkershemd. We haalden het ziekenhuisbed uit elkaar en legden Harry op een opbaarplank met een mooie bijpassende rouwwade. Zo wilde Harry begraven worden: “Op een open baar met een mooi doek”, zei hij dan. “Midden in de natuur.” Iedere dag was ik bij Josefien om te kijken hoe de conditie van Harry was. “Hij gaat achteruit hè?” zei Josefien. “Ja,” zei ik, “het wordt tijd om afscheid te nemen.”

Rouwdoeken

Op de dag van de uitvaart stond de Jeep voor de deur. Daar paste precies de baar met Harry in. Josefien sloot de deur en Bas bleef in de buurt. Hij liep eerst mee naar de auto, zette zijn voorpoten op de rand van de Jeep en ging uiteindelijk achter de Jeep zitten. Josefien nam plaats naast de chauffeur. Ik liep naar voren en opende de deur van Josefien. “Mag Bas niet mee?” vroeg ik haar. “Mág dat?” reageerde ze. Bij het graf bleef Bas als laatste zitten. Met kleine dwang en een koekje kwam hij toch weer met ons mee. Alexander van der Pijl